یادداشت های من

و تنم در ته این خاطره ها می پوسد

دل من شاخه خشکی است که شاید گاهی

عشق می روید از آن

و چنان ابر سیاهی که پر از تنهایی است

گریه را در ته یک دره تاریک رها می سازد

روز را زمزمه کن در تن من

و مرا همچو پلی 

وصل کن ، سمت زمانی که جدا مانده زما

وصل کن سمت صدا های غریب

سمت تنهایی معنی در خاک

روح من همچو پلی ،

از سر  این دره تاریک  زمان می گذرد

و تو را می برد از لحظه امروز ،

                             به دیروز و

                                    به فردای نهان