و رگم را خالی از خواهش تن .
در سراشیب زمان
روح من در پی یک قصه بی پایان است
و ازین خواهش بی وقفه تن
که چنان بندی بی رحم مرا بسته به جا
نیست دیگر خبری .
در تنم این هوس کهنه و نومید دگر پژمرده است
باز،
اما گاهی
عشق را می جویم
نه چنان آتش کور
نه چنان شعله تاریک در این تنهایی
که دگر نیست مرا دارویی
جز پرستیدن عشق
نيست در شب های من رامشگرى
نيست عشقى آنچنان كو آتشى سازد درون روح من
نيست نقشى در دلم
آسمان خالى است از فرياد ابر
نيست در رویای من رامشگرى
نيست باران
نيست سيلى در دلم
آسمان خالى است از خورشيد و نور
نيست در بیداریم رامشگرى
نيست در من التهابى ، آتشى
نيست ديگر زندگى
نيست باران
نيست ماه
نيست ديگر عاشقى
مانده ردی عمیق بر قلبم
از عبوری که سهل می آمد
از یکی خار جسته در چشمم
تلخ کامم ز قصه ای کهنه
تازه اما همیشه چون زخمی
می شود چشمه ای درون روحم باز
می خورم خون دل از این غصه
آن نگاهی که تیغ گویی داشت
رد زخمی به روی روحم شد
آمدش بی خبر چنان خوابی
محو گشتی همی چو رویایی
از عبورش دلم بسی پژمرد
باغ شاداب روح من افسرد
بغضم اما ازین شکستن نیست
آه و افسوس من ز رفتن نیست
من از این خسته ام که بی راهی
کشت کویی به چشم من راهی
سعی کردم که خانه ای سازم
روی اوهام و آرزوهایی
وهم اما بسی نمی ماند
آرزوها به خواب می ماند .